Znaleźliśmy się w sytuacji niewypowiedzianej wcześniej, w sensie nie nazwanej, takiej wręcz nie-do-pomyślenia, w sytuacji, gdzie nie ma jednolitych procedur działania. Warto poszukać słów na to, co się z nami dzieje. One nadadzą kierunek naszemu myśleniu, uporządkują emocjonalność. Zastanówmy się nad tym, co przeżywamy.
Trudno mówić o pandemii i tym co w nas wywołuje generalizując, bo u każdego to przebiega inaczej i u wielu osób dynamicznie zmieniają się stany emocjonalne. Dlatego najlepiej indywidualnie podejść – analizując siebie, swoją sytuację. Ale jednak odnosząc się do większości z nas, można zauważyć złożoną reakcję adaptacyjną, na skutek stresu, który zapanował na świecie. Na odpowiedź tę składają się głównie takie emocje jak: lęk, smutek związany z utratą, a także nadzieja, która jest dla nas konieczna, by się z tego wydobyć.
U większości z nas na początku dominował lęk. Ta kwarantanna i izolacja, oznaczały zmianę codziennego funkcjonowania i wiązały się z licznymi ograniczeniami, co w połączeniu z niepewnością co do długości jej trwania, może generować przejściowe stany lękowo-depresyjne. Lęki są związane z przeróżnymi elementami, warto je sobie rozłożyć na czynniki pierwsze i przeanalizować. Różne może być natężenie tego lęku. Możemy się chwilę zatrzymać i spróbować sobie określić nasilenie lęku w chwili aktualnej na skali od 1 do 10. Czasem może być wyższy, czasem niższy, zależy co się dzieje w nas i wokół nas.
Pojawiają się pytania, czy to jest traumatyczne, co się dzieje. Trauma to dość mocne słowo. Sytuacja ta pewnie niesie ze sobą takie zagrożenie, ale ważnym czynnikiem są siły chroniące. Trauma to nie zewnętrzne wydarzenie, ale to, co pozostaje w człowieku po tych wydarzeniach, jeśli zabrakło empatycznego świadka. To, na ile sobie poradzimy z tą niezwykle wymagająca sytuacją zależy od zasobów: wewnętrznych i zewnętrznych i od ogólnej kondycji psychicznej. Może to dobry czas, aby teraz o te zasoby zadbać.